Bento

   Kuchnia japońska należy do jednej z najbardziej cenionych na świecie.
W Polsce pojemniki na żywność nie są popularne, jeżeli już to często znajdziemy w nim kanapkę lub owoc. Tymczasem w Japonii pojemnik na żywność to historia kulinarna sięgająca V wieku.
Określenie "bento" na żywność w pojemniku pochodzi od szoguna Oda Nabunga, który mieszkańcom racjonował jedzenie, rozprowadzając w pojemnikach.
Częścią kultury bento jest estetycznie organizowanie potraw w pojemniku. Układanie, ozdabianie stało się formą sztuki. Posiłek ma cieszyć podniebienie i oko.
Bento w tradycyjnej wersji powinno zawierać ryż, rybę, ugotowane warzywa i mięso.
Etymologia słowa "bento"przywędrowała z Chin.
W okresie Azuchi-Momoyama, bento staje się elementem uroczystości podziwiania  kwitnących wiśni oraz ceremonii picia herbaty, wtedy też posiłek zaczęto podawać w drewnianych pudełkach.
W Edo powstaje nowy rodzaj bento-maki no uchi -bento -spożywane w czasie przerw pomiędzy aktami sztuk teatralnych.
W okresie Meiji, bento  zawitało do prawie każdego gospodarstwa domowego. W szybkim tempie zaczęły powstawać stołówki przygotowujące bento a korzystanie z nich stało się obowiązkiem uczniów i nauczycieli.
W latach 70-80 XIX wieku pojawia się ekiben - pojemnik bento kupiony na stacji kolejowej. Na początku sprzedawano tylko onigiri i warzywa, potem uzupełniono o sushi. Od połowy lat 70 XX wieku utworzono sieć punktów serwujących ciepłe bento. W międzyczasie zmieniały się pudełka, zalecenia dietetyczne i ekonomiczne.
Przygotowanie bento w domu nie jest tylko zwyczajnym przygotowaniem drugiego śniadania dla dziecka czy męża, to ważny element życia każdej żony, matki wokół, którego powstał cały przemysł dostarczający książki, czasopisma i akcesoria. Przygotowanie posiłku rządzi się zasadami, wszystkie części muszą być oddzielone od siebie, przeciwstawiane sobie kolorem, kształtem i fakturą.
Rodzaj bento uzależniony jest od regionu, zaleceń dietetycznych i panującej mody.