niedziela, 22 stycznia 2017

Dazaifu Tenmangu

     W każdy Nowy Rok do świątyni przybywają tłumy wiernych, by modlić się do Sugawary Michizane, w szczególności uczniowie i studenci.
      Sugawara Michizane, to najbardziej popularne bóstwo shintoistyczne-bóg nauki, literatury, kaligrafii.
Cały zespół świątyń mieści się w miejscowości Dazaifu. Jest to stara miejscowość, której początki sięgają okresu Yayoi. Przez wieki było to centrum kontaktów kraju Yamato z kontynentem -z księstwami półwyspu koreańskiego i Chinami.
Najstarsza świątynia Kanzenon-ji pochodzi z VIII wieku. Największy rozkwit miejscowości przypada na okres Nara.
       Sugawara Michizane był arystokratą, dworzaninem, erudytą, poetą, znawcą języka i kultury chińskiej, politykiem zajmującym najwyższe stanowiska w administracji państwowej. Był jedną z najznamienitszych postaci okresu Heian. Doradcą cesarza Udy i cesarza Daigo. Swoje sukcesy zawdzięczał wiedzy i inteligencji. Był uczonym posiadającym najwyższy tytuł doktora literatury. Od 887 roku pełnił funkcję profesora wyższej uczelni należącej do Departamentu Szkół Wyższych. Wydał 2 tomy tekstów po chińsku. Uchodził również za specjalistę w dziedzinie poezji japońskiej. Ze względu na znajomość języka chińskiego przewodniczył poselstwu do Chin w latach 890-894. Nazywany był największym geniuszem dworu Heian. Był nie tylko erudytą i politykiem ale również znanym mistrzem łucznictwa. Intrygi polityczne Fujiwary Tokihiry sprawiły, że popadł w niełaskę. Został oskarzony o zdradę stanu i w 901 roku oddelegowany na stanowisko  dyrektora biura do Dazaifu na Kiushu. Umarł opuszczony i zapomniany w miejscowości Enokisha.
W/g legendy uczęń Sugawary-Umasake Yasuyuki, chciał przenieść szczątki mistrza na miejsce pochówku. Jednakże woły zatrzymały się i nie chciały ruszyć z miejsca. Uznano to za dowód woli arystokraty, aby jego szczątki spoczęły w tym właśnie miejscu. Na tym terenie została wybudowana świątynia Dazaifu Tenmangu. Po śmierci Sugawary na stolicę spadła fala nieszczęść. Kioto nawiedziła zaraza, potem susza. Zmarł rywal Sugawary-Tokihira, później syn cesarza Daigo- Yasuakira. W 930 roku w cesarski pawilon uderzył piorun. W tym samym roku zmarł cesarz Daigo a stolicę nawiedziły wielotygodniowe burze i powodzie. Z powodu tych wydarzeń Sugawara został uznany za najbardziej mściwego ducha. Chcąc udobruchać zmarłego odprawiano nabożeństwa, zaklęcia, modły i ceremonie przepędzenia demona. W 905 r w Dazaifu wzniesiono grobowiec a potem świątynie. W 986 r Michizane został deifikowany i na dowód niewinności nadano mu imię Tenman Daijizau Tenjim i wzniesiono w stolicy świątynię Kitano Tenmangu. W999 roku cesarz pośmiertnie nadał mu najwyższą rangę dworską oraz stanowisko pierwszego ministra. Dopiero te wydarzenie ukoiło ducha.
Współcześnie czczony jest w 12000 świątyniach w całej Japonii.
Świątynia Dazaifu Tenmangu zajmuje obszar 12 km kwadratowych. Na terenie znajdują się dwa duże stawy obsadzone irysami. Cały obszar obsadzony jest ukochanymi drzewami Michizane - śliwami. Na plac przed głównym budynkiem wiedzie łukowy most, na którym nie wolno fotografować się parom, ponieważ wróży to rozstaniem. Obecne budynki świątyni pochodzą z 1591 roku.
Więcej zdjęć...

Takeo

     Takeo, miasto na wyspie Kyushu w prefekturze Saga. W marcu 2006 roku w wyniku połączenia miast Kitagata i Yamauchi powstało Takeo.
Niewielkie miasto może poszczycić się dwoma pięknymi świątyniami.
Jedna świątynia buddyjska Kouya-ji i chram shinto Takeo.
Świątynia buddyjska Kouya-ji położona na wzgórzach w otoczeniu lasu bambusowego. Pięknie utrzymany ogród obsadzony rododendronami rosnącymi na skałach. Pod koniec kwietnia, na początku maja odbywa się festiwal tych krzewów.
Świątynia należy do byddyjskiej sekty shingon. Shingon, to główna sekta buddyjska w Japonii. Narodziła się w Indiach i przez Chiny trafiła do Japonii. Członkowie sekty uważają, że ich nauka bazuje na prawdziwych słowach Buddy, które przekazał tylko swoim najlepszym uczniom.
Przed świątynią posążki maleńkich Jizo. Kult Jizo zawsze był popularny w Japonii. Jizo opiekuje się on rolnikami, podróżnymi, kobietami w ciąży oraz dziećmi, niemowlętami i dziećmi nienarodzonymi. Szczególnie znany ze swej opiekuńczej działalności wobec dzieci. Wielką troską otacza te nienarodzone oraz zmarłe zaraz po porodzie, mizuko -wodne dzieci. Ponieważ w dawnych czasach uważano, że dziecko dopiero po ukończeniu trzeciego roku życia staje się w pełni przynależne do świata ludzi również dzieci, które zmarły przed swoimi trzecimi urodzinami zaliczano do wodnych dzieci.
W/g wierzeń do opustoszałej krainy nad brzegiem rzeki zwanej Sai no Kawara, po śmierci trafiają wszystkie dzieci do trzeciego roku życia, niemowlęta oraz dzieci nienarodzone. Wśród nich są również takie, których rodzice zamiast recytować sutry wpadają w rozpacz. Ponieważ dzieci zmarły zbyt wcześnie, aby dokonać obowiązku względem rodziny muszą przebywać w tym miejscu. Muszą codziennie budować nad brzegiem rzeki pagody z kamyczków w intencji swoich rodziców. Dopiero gdy zgromadzą odpowiednią ilość zasług za sprawą budowanych pagód, będą mogły stawić się przed Wielkim Sędzią Emmą, który zadecyduje o ich losie. Każdej nocy demony niszczą pagody i dzieci rozpoczynają pracę od nowa. Jizo pomaga dzieciom przetrwać, tuli je i udziela schronienia w swoich szatach. Dlatego, że Jizo jest uważany za opiekuna dzieci, rodzice zmarłych często ubierają posążki w dziecięce ubranka, czapeczki, śliniaczki. Układają obok posążków małe piramidki i przynoszą zabawki.
Chram Takeo, najstarsze sanktuarium w prefekturze Saga. Wybudowany u podnóża góry Mifune, poświęcony legendarnemu Takenouchi no Sukune. W/g legendy był synem księżniczki Kagehime i wnukiem księcia Hikofutodhimakoto. Przeżył pięciu japońskich cesarzy. Za swą długowieczność uważany jest za kami dobrego zdrowia i długowieczności. Dlatego w tym chramie ludzie modlą się o długowieczność.
W całej Japonii, każde sanktuarium sprzedaje omamori -amulety. W chramie Takeo wyjątkowo duży wybór, od ręcznie robionych, kieszonkowych, po bardzo duże.
Omamori -małe bardzo kolorowe woreczki wykonane z materiału. Przynoszą szczęście w konkretnej dziedzinie życia. Do woreczka należy włożyć karteczkę z fragmentami sutr buddyjskich lub nazwę danego chramu.
Ofuda - drewniane tabliczki lub papierowe karteczki z wypisanym imieniem bóstwa. Często ustawiane w domowym ołtarzyku shinto.
Ema -tabliczki z wypisanym życzeniem, które zawiesza się na specjalnym stojaku na terenie świątyni.
Engimoho -figurki żaby, czasami breloczki -by szczęśliwie dotrzeć do domu.
Sowy -talizman pomoże w szkole, przy egzaminach. Sowa opiekuje się również domowym budżetem.
Hamaya -strzałka, która niszczy złe duchy. Łuk umożliwia łowy z dużej odległości nie dotykając zwierzyny dlatego uznano, że tkwi w nim tajemna moc.
Ina hariko -figurki piesków, ułatwiają poród, są opiekunami dzieci.
Za chramem Takeo ścieżką dojdziemy do pięknego lasu bambusowego. W otoczeniu bambusów rośnie wyjątkowo ogromne drzewo kamfory -Ohkusu. Postrzegane jako drzewo święte. Wysokość 25 metrów, obwód pnia 35 metrów a rozpiętość gałęzi to 27 metrów. W środku jama wielkości 20 m kwadratowych. Oprócz Ohkusu przed świątynią rosną inne dwa święte drzewa. Są to dwa cyprysy splecione korzeniami i gałęźmi. W tym miejscu modlą się pary, narzeczeni, małżeństwa o pomyślność związku.
Temat świętych drzew zamieszkałych przez siły nadprzyrodzone jest bliski Japończykom od dawna. W japońskiej religii shinto natura stanowi pierwiastek czystości, zbliżenie się do niej oznacza nawiązanie kontaktu z bogiem. Obiekty przyrodnicze czczone są jako duchy świętych. Aby zjednać kami trzeba odprawić modły i określone rytuały.
Więcej zdjęć...