Jesienna wystawa ikebany w Nagasaki

     Słowo 'ikebana" oznacza "żyjące kwiaty" i na całym świecie określa ono japońską sztukę układania kwiatów.
Przez długi czas ikebanę tworzyli wyłącznie arystokraci, a nauczali jej mnisi. Podstawą, na której rozwijała się sztuka układania kwiatów była różnorodność japońskiego krajobrazu oraz dawny rolniczy tryb życia. Decydujący wpływ miał zwyczaj składania kwietnych ofiar dla Buddy oraz za dusze zmarłych.
Pierwsze ikebany to kompozycje składające się z 2-3 elementów. Na początku XV wieku narodził się styl rikka -stojące kwiaty. Na przełomie XIX i XX wieku  Japonia otworzyła się na wpływy zachodniej kultury co przyniosło powstanie stylu maribana -spiętrzone kwiaty. Kompozycje roślin aranżowane były na całej powierzchni wydłużonego płytkiego naczynia. Styl ten pozwolił na stworzenie stylów krajobrazowych, które przedstawiały sceny z natury.
Współczesne szkoły układania kwiatów wprowadziły dalsze inowacje. Stosuje się także materiały niepochodzące z natury -metal, plastik.
    Obecnie ikebany można oglądać nie tylko w Japonii. Kompozycje pojawiają się w każdej przestrzeni gdzie mieszkają i pracują ludzie.
Ikebanę od zwykłej dekoracji odróżniają pewne charakterystyczne dla japońskiej estetyki cechy. Jest to asymetryczna forma oraz traktowanie przestrzeni jako równie istotnego co roślinny elementu kompozycji. Ikebana to nie tylko bukiet kwiatów, to kompozycja gałązek, liści, traw, mchu. Czasami pojawia się kamień, woda. Każdy element ma swoje znaczenie i czemuś służy.
Każda szkoła ikebany ustanowiła swoje reguły i zasady. Jednak najważniejszą zasadą jest nie zmienianie właściwości danego materiału ale raczej podkreślenie jego charakteru, mając przy tym na uwadze naturę rośliny.
Więcej zdjęć...