Tachibana -Unzen

      W sanktuariach shinto miejsca kultu podlegają ścisłej hierarchii. Najwyżej stoi Daijingu-są to wielkie budynki bogów, niżej budynki bogów zwane Jingu, potem Taisha i na końcu Jinja - przybytki bóstw. W każdej świątyni znajduje się główny pawilon zwany handem-to w nim znajduje się substrat bóstwa i haiden - pawilon modlitwy. Wierni mają wstęp jedynie do tego drugiego, do głównego pawilonu mogą wejść tylko najwyżsi rangą kapłani i to tylko w określone dni roku.
W chramie shintoistycznym należy odpowiednio się zachowywać. Informują o tym tabliczki z rysunkami i opisem.
Po przekroczeniu bramy torii, należy dokonać oczyszczenia poprzez umycie dłoni i przepłukanie ust w przeznaczonym do tego miejscu. Najpierw trzymając czerpak w prawej ręce obmywamy lewą dłoń, następnie zmieniamy uchwyt i myjemy prawą dłoń. potem ponownie trzymając chochelkę w prawej dłoni robimy miseczkę i zebraną w niej wodą płuczemy usta, na zakończenie obmywamy czerpak.
Należy zwrócić uwagę, by użyta woda nie dostała się z powrotem do głównej kadzi.
Potem można już się udać do pawilonu kultu, który znajduje się przed pawilonem głównym. Wierni mogą bić w dzwon i klaszcząc w dłonie przywołać bóstwo by ich wysłuchało.
Sposób oddawania kultu obejmuje rzucenie monety do skrzynki na datki, pokłony i klaśnięcia dłońmi. Powinno się wrzucić monetę do skrzynki, kilkakrotnie potrząsnąć sznurem, na którego końcu zawieszony jest dzwoneczek, dwa pokłony-dwa razy klaskamy, potem krótka modlitwa i na zakończenie pokłon.
Pod koniec wizyty w chramie można zakupić amulet, wylosować wróżbę lub na tabliczce zapisać życzenie. Tabliczki ema zawiesza się na specjalnych stojakach na terenie świątyni.

Więcej zdjęć...

Tradycyjne domy japońskie -minka

       Termin "minka", oznacza dosłownie "domy ludu" i dotyczy budynków mieszkalnych należących do rolników, rzemieślników, kupców i niższego stopnia samurajów.
Z biegiem lat domy te ulegają zniszczeniu, ale wystarczy wyjechać na japońską wieś by zobaczyć te perełki architektury.
W poszczególnych regionach Japonii różnią się planem i wyglądem. Tradycyjne domy budowane były z drewna. Wnętrze łatwo było dostosować do potrzeb domowników. Tradycyjny sposób aranżacji przestrzeni życiowej jest nadal stosowany przez Japończyków, nawet w domach zachodniego typu.
Te piękne stare domy wtapiają się w wieś, pola uprawne, tarasy ryżowe.
Dachy z uwagi na warunki klimatyczne w poszczególnych regionach różnią się między sobą. W rejonach Kanto i Chubu stawiano dwa dachy. Jeden pokrywał budynki gospodarcze drugi strefę mieszkalną.
Na południu  kraju często domy dodatkowo tynkowano a dachy pokrywano dachówką ceramiczną posiadającą krawędzie zawinięte ku górze. Na wyspie Kiusiu i Shikoku domy wznoszono na planie litery U, ściany musiały być bardzo masywne z uwagi na częste tajfuny.
Pomimo różnic regionalnych w wyglądzie zewnętrznym, to organizacja pomieszczeń wewnątrz pozostawała zawsze taka sama.
Każdy dom posiadał irori - palenisko, otwór w podłodze wypełniony ziemią. Wyżej hak podtrzymujący kociołek. Było to miejsce spożywania posiłków i źródło ciepła.
Sień - doma, tuż za wejściem do domu, zawsze o obniżonej podłodze, tu zostawiało się obuwie.
Weranda - engawa na zewnątrz budynku, kryta często spadzistym dachem.
Bardzo często w jednym z pomieszczeń umieszczano  domowy ołtarzyk shinto-półka bogów i obok senzodana - półka przodków.
Drewniane sufity,rozsuwane drzwi - fasuma, pozwalające zmieniać wielkość pomieszczeń.
Tokonama - część reprezentacyjna pokoju, gdzie zawieszano zwoje, stawiano dekoracje kwiatowe i ceramikę.
Kotatsu - to połączenie piecyka do ogrzewania z niskim stołem. Piecyki, dawniej na węgiel drzewny obecnie są to piecyki elektryczne, ustawiane w skrzyni stołu lub zagłębieniu w podłodze.
Maty tatami pokrywające podłogę pomieszczeń reprezentacyjnych. Maty w każdym regionie mają standardowe wymiary a rozmiary pomieszczeń określa się liczbą mat.

 Więcej zdjęć...