środa, 29 marca 2017

Sakura

        Wiśnia w języku japońskim nosi nazwę "sakura". W odróżnieniu od innych krajów, gdzie wiśnie hoduje się dla owoców, Japończycy sadzą wiśniowe drzewka ze względu na ich kwiaty. Japońskie wiśnie owocują, lecz ich owoce nie są smaczne. Kwiaty wiśni pojawiają się bardzo obficie i na bardzo krótki okres czasu, niecały tydzień.
W dawnych czasach znano tylko wiśnię górską -yamazakura. Obecnie Japończycy znają około 300 różnych odmian. Najbardziej popularna jest somei yoshino o białych delikatnych kwiatach. Odmiana shidare zakura przypomina wierzbę płaczącą, Ama-no gawa-to smukłe drzewko o jasnoróżowym kwiecie, kanzan -niska odmiana o pełnych kwiatach w odcieniu karminowo-różowym, beni shidare -posiada ciemnoróżowe pojedyncze zwisające kwiaty.
Czas kwitnienia drzew wiśniowych w Japonii dla różnych regionów jest inny. Najszybciej rozkwitają drzewa na Okinawie. Na Kiusiu pod koniec marca a w Tokio na przełomie marca-kwietnia. Zjawisko stopniowego kwitnienia wiśni zwane jest sakura zensen i jest szeroko komentowane w radiu i telewizji. W najpopularniejszych miejscach kwitnienia drzew rezerwowane są noclegi w hotelach, planowane są urlopy na ten czas. Wystawy sklepowe dekorowane są na różowo. Kolor różowy pojawia się na ubraniach, torebkach, słodyczach.
Gdy sakura zakwitnie, Japończycy spotykają się w parkach, gdzie urządzają pikniki. Święto kwitnienia wiśni nazywa się "hanami"-oglądanie kwiatów.
Kwiat wiśni to element japońskiej literatury, prozy i poezji. Stał się symbolem ulotności chwili, nieuchronności przemijania życia.
Kultura japońska gloryfikując kwiat wiśni uczyniła z przemijania aspekt piękna. Sam kwiat jako najpopularniejszy kwiat Japonii jest jednocześnie symbolem tego państwa. Sakurę znajdziemy na każdym folderze reklamującym wycieczki do Japonii.
Więcej zdjęć...




Shimabara






    Półwysep Shimabara leży w zachodniej części Kiusiu. Ma kształt haczyka, w którym od zachodu i północnego wschodu wcinają się zatoki Tachibana i Isahaya.
W większości pokryty górami. Najwyższy szczyt to Fugen-dake 1359,3 m n.p.m i czynny wulkan Unzen 1486 m n.p.m.
Shimbara, miasto znane z powstania 1637-1638 r. W powstaniu -wojnie religijno-domowej śmierć poniosło ok 37000 chrześcijan. W centrum historycznego miasta zamek zbudowany w latach 1618-24 roku w klasycznym stylu Azuchi-Momoya, służący jako dom lokalnemu panu feudalnemu. Podniesienie podatków związanych z budową zamku doprowadziło do rebelii. Obecna budowla pochodzi z roku 1964, sporo części zachowało się z oryginalnej konstrukcji. W zamku obecnie mieści się Muzeum historii chrześcijaństwa.
Półwysep Shimabara w latach rządów Arima przeszedł w ręce klanu Matsukara. Wielu mieszkańców półwyspu było chrześcijanami. Pierwszy z panów Matsukara Shigemosa, popierał Tokugawę, chcąc zaskarbić sobie wdzięczność nowych panów Japonii. Brał udział w odbudowie dzisiejszego Tokio i rozpoczął brutalne prześladowania miejscowych chrześcijan wcielając w życie wydane przez szoguna dekrety. Matsukara wybudował w Shimabara nowy zamek. Ponieważ były to inwestycje kosztowne nakładał na mieszkańców drakońskie podatki. Ucisk religijny i podatkowy doprowadziły do wybuchu powstania. Oblężenie zamku, gdzie przez pięć miesięcy broniła się armia japońskich katolików stanowi ostatni akt buntu, jaki rozpoczął się w grudniu 1637 roku.
700 metrów od zamku położona jest zabytkowa dzielnica, która była miejscem zamieszkania Samurajów i ich rodzin. Obszar zachowuje historyczną atmosferę dzięki samurajskim rezydencjom udostępnionym zwiedzającym. Wąskie brukowane uliczki, kanały wodne koło domów a w nich karpie koi i piękne ogrody. Rezydencje samurajów Torita,Shinozuka i Yamamoto przenoszą zwiedzających w czasy Edo.
Kurort Unzen, w dawnych czasach stał się miejscem wypoczynku ludzi z Zachodu. Leżący na wysokości 700m n.p.m wśród sosnowych lasów był idealnym schronieniem przed upałami. W 1934 roku utworzono Park Narodowy Unzen Amakusa, pierwszy park narodowy w Japonii. Na górę Unzen uważaną za nieczynny wulkan do czasu erupcji w 1991 roku można wejść od przełęczy Nita.
Góra Unzen, to wulkan składający się z kilku wierzchołków m.in Myoken 1333 m n.p.m, Fugen 1359 m n.p.m i Heisei Shinzan 1486 m n.p.m., który powstał podczas ostatniej erupcji.
W mieście znajdują się dwie buddyjskie świątynie. Na wzgórzu obok cmentarza położona jest świątynia Koto-ji. Słynie z największego leżącego posągu Buddy w Japonii. Posąg o długości 8,6 m znany jako Nehan-Zou. Druga świątynia to Goku-ji. Jest również kościół katolicki Shimabara wybudowany w 1932 roku, kopuła dachu została dobudowana w 1997 roku.
Więcej zdjęć...

Saga






    W czasach starożytnych obszar prefektur Saga i Nagasaki nazywane były prowincją Hizen. Obecna nazwa obowiązuje od czasu reformy administracyjnej Meiji.
Saga leży w północno-zachodniej Części Kiusiu i jest jej najmniejszą prefekturą. Sąsiaduje  z Morzem Japońskim i zatoką Ariake-kai. Od starożytności region ten słynął z uprawy ryżu.
Położenie Sagi sprawiło, że pełniła ona funkcje pośrednika między Japonią a resztą Azji. Podczas restauracji Meiji, wybitne osobistości z tej prefektury przyczyniły się do modernizacji kraju, nazwano ich "Siedmioma mędrcami z Sagi". W świątyni Saga-ninja, znajduje się pamiątkowy kamień z ich portretami.
Miasto Saga powstało 1 kwietnia 1889 roku. W centrum znajduje się Muzeum Historii z repliką dawnego zamku.
Podczas spaceru po mieście można obejrzeć historyczne miejsca związane z życiem Samurajów, magazyny celne z okresu Meiji, prywatne domy zbudowane w stylu kurazukuri, budynki o bardzo solidnej konstrukcji, których ściany budowane były z gliny. Bardziej odporne na pożary i trzęsienia ziemi. Charakterystyczne ciężkie dwuskrzydłowe drzwi i okiennice. Najciekawsza jest dzielnica Yaemachi, pozostałość z czasów klanu Nabeshima.
W centrum  miasta znajduje się chram Saga, do którego przylega Sanktuarium Matsubara wybudowane w 1772 roku, które jest uważane za sanktuarium, w którym znajdują się dusze przodków rodziny Nebeshima. Przy wejściu do głównej kaplicy umieszczona jest armata. Każdego roku 31 grudnia o północy zostaje ona odpalona przez burmistrza miasta.
Mieszkańcy dzisiejszej Sagi, z której pochodzi Baisao uważają go za patrona herbaty z Ureshino. W miejscu urodzin Baisao, organizowane są ceremonie herbaciane. W dzielnicy Yaemachi znajduje się sklep Hizen Tsuusentei, w którym sprzedawana jest herbata sencha uprawiana w Sadze a torebki opatrzone są autografem Baisao. Oprócz herbaty, w sklepie można kupić ciasteczka i słodycze z prefektury Saga oraz obejrzeć zbiór obrazów japońskiego malarza Ito Jakuchu-przyjeciela Baisao.
Baisao /1675-1763/, to unikalna postać, która miała duży wpływ na  rozpowszechnienie herbaty sencha w Japonii. Baisao był mnichem buddyjskim, który w wieku 61 lat opuścił klasztor zostając wędrownym sprzedawcą herbaty. Szanowany mnich stał się ulicznym sprzedawcą herbaty czym wywołał krytykę wśród kleru, bo zajmowanie się pracą zarobkową nie jest zajęciem dla człowieka zakonu. Opuszczając świątynie zmienił swoje imię z Gekkai Gensho na Baisao, co oznacza stary sprzedawca herbaty.
Pojawienie się sproszkowanej herbaty w Kioto wzbudziło wielkie zainteresowanie. Liściasta herbata sypka przygotowywana w czajniczku, podawana w małych porcjach była czymś nowym. Nieznane do tej pory naczynia w chińskim stylu, tak samo jak herbata sypka były używane w świątyni Manpukuju, co było wyjątkowym zwyczajem, gdyż kultura herbaty w ówczesnej Japonii ograniczała się tylko do sproszkowanej matcha.
Dzięki działalności Baisao, rozpowszechniło się używanie herbaty liściastej. Mnich zajmował się sprzedażą herbaty do 81 roku życia.
Więcej zdjęć...