Świątynia Kitano Kurume

      Świątynia poświęcona Sugawarze Michizane. Zbudowana w 1054 roku w Kurume.
Sugawara Michizane urodzony w 845 roku, to japoński polityk, dworzanin, poeta i kaligraf, żyjący w okresie Heian. Z jego dzieł zachowały się dwa tomy poezji spisanej w języku chińskim oraz historia Japonii. Pochodził z rodziny uczonych. Został profesorem w 877 roku. Następnie w 886 roku  został gubernatorem prowincji Sanuki na wyspie Sikoku. Cztery lata później powrócił do Kioto. Zdobył zaufanie cesarza Udy, który mianował go naczelnikiem cesarskiej kancelarii. Sześć lat później awansował na członka Wielkiej Rady Stanu na stanowisko zastępcy wielkiego władcy. W 899 roku został ministrem. Odmówił udania się z misją dyplomatyczną na dwór Tangów i przekonał cesarza o bezcelowości wysyłania takich poselstw, co doprowadziło do czasowego zerwania kontaktów między Japonią a Chinami. Prawdopodobnie ten krok był spowodowany obawą przed utratą dotychczasowej pozycji na rzecz rosnącego w siłę rodu Fujiwara. Za sprawą fujiwarowskich intryg w 901 roku, Michizane został oskarżony o zdradę stanu i zesłany na Kiusiu, gdzie zmarł.
      Po jego śmierci na dwór cesarki i ród Fujiwara spadły liczne klęski, co odczytano jako mszczenie się jego ducha zza grobu.
Chcąc obłaskawić zmarłego w 923 roku zrehabilitowano go i przywrócono wszystkie godności. Został także deifikowany jako bóg nauki, literatury i kaligrafii pod imieniem Tenman.
Do dziś w Japonii znajduje się wiele chramów poświęconych Michizane Sugawarze, w których młodzież modli się przed egzaminami do szkół.
Według legendy, podczas pogrzebu Sugawary trumnę na wozie ciągnęły dwa woły. Jeden z nich położył się i nie chciał dalej iść. To spowodowało, że wóz został zatrzymany a zmarły pochowany właśnie w tym miejscu.
Na terenie świątyni Kitano, obok wejścia do sali głównej znajdują się kamienne posągi dwóch wołów.
Więcej zdjęć...

Unzen

      W Japonii jesień w pełni. W Nagasaki, gdzie mieszkamy jeszcze zielono, temperatura ponad 20 stopni Celsjusza. Nie rosną tu klony, miłorzęby, wszędzie zimozielone drzewa. W górach w okolicy Unzen chłodniej, bardziej jesiennie, są klony i miłorzęby.
Parę dni temu obudziło nas kołysanie domu, alarm w telefonie. Pierwsze trzęsienie ziemi w Japonii podczas mojego pobytu w skali 4,3 Richtera. Dziwne uczucie.
     Jeszcze raz jedziemy obejrzeć wulkan, który jest położony 40 km od miejsca gdzie mieszkamy.
Unzen, to jeden z najniebezpieczniejszych wulkanów Japonii. Składa się z trzech nakładających się na siebie stratowulkanów. W 1792 roku miała miejsce najtragiczniejsza erupcja. W wyniku trzęsienia ziemi powstała ogromna lawina gruzu i megatsunami. Zginęło 14 524 ludzi, mieszkańców rybackich wiosek. Następna erupcja rozpoczęła się w listopadzie 1990 roku, w maju 1991 roku pojawiły się wylewy lawy, a 3.06.1991 roku wulkan wybuchł gwałtownie. Przestał być aktywny w 1995 roku.
     W pobliżu wulkanu znajduje się Jigoku, obszar wulkaniczny mocno kontrastujący z otoczeniem. Liczne źródła, z których wydobywa się gorąca woda i para to tereny solfatarów. Dookoła źródeł błoto, z ziemi robi się niebieska breja. W krótkich odstępach czasu wyrzucana jest para. Cały czas słychać odgłosy gotującego się błota. Wszędzie duszący zapach siarki. Solfatary osiągają temperaturę od 100 do 300 stopni Celsjusza. Składają się z pary wodnej, dwutlenku siarki i siarkowodoru. Towarzyszą wulkanom drzemiącym i wygasłym.
Występujące w pobliżu wulkanów gorące źródła, Japończycy wykorzystują od dawna. Mieszkając na lądzie, który kipi wulkaniczną energią czerpią z natury to co najlepsze, dobrodziejstwo płynące z wnętrza ziemi, czyli kąpiele w gorących źródłach -onsenach.
     Unzen to miasteczko onsenów. Zanim Rzymianie budowali termy, Japończycy już wykorzystywali wulkaniczne ciepło. Było ono używane do gotowania, ogrzewania w zimie i do kąpieli. Gorące źródła są bardzo liczne i różnorodne. Każde ma swój charakter, specyficzny skład chemiczny i inną temperaturę. Kąpiele w wulkanicznych wodach Unzen zalecane są w leczeniu chorób skóry i dolegliwościach reumatycznych.

 

Więcej zdjęć...

Kotaiji Temple Nagasaki

   Początki buddyzmy w Japonii datowane są na rok 552. Świątynie buddyjskie zaczęły powstawać obok dotychczasowych chramów shintoistycznych. Skupiały bractwa mnichów lub mniszek. W 701 roku cesarz Shamu wydał ogólnopaństwowy edykt nakazujący budowę świątyń i klasztorów buddyjskich w każdej prowincji Japonii. Z upływem czasu nastąpił rozpad pierwotnego buddyzmu na szkoły. Od okresu Nara każda świątynia buddyjska związana była tylko z jednym kierunkiem buddyzmu.

Wsród buddyjskich świątyń w Japonii występują trzy kategorie architektoniczne: wayo - styl japoński, daibutsuyo - styl Wielkiego Buddy i karaya - styl chiński.
Współcześnie w każdym japońskim mieście istnieje co najmniej jedna świątynia buddyjska.
Świątynia Kotaiji, to świątynia buddyjska zen. Patronem jest Budda Wajroczana, w języku japońskim Birushana. Założona w VII wieku przez Rio Ryokaku. W sali głównej wielka figura Siakjamuniego otoczona przez Bodhisattwów i Niebiańskich Królów.
Do świątyni należy cmentarz, gdzie pochowany jest pierwszy japoński fotograf z Nagasaki Hikoma Ueno.
Więcej zdjęć...