Jinja

      Kilka kilometrów od chramu Yotoku znajduje się "Ninja Yashiki".
Osada ze schowkami, pułapkami, zapadniami, w których ninja podobno kiedyś mieszkali. Prawdopodobnie kilka lat temu na tych terenach znajdował się park tematyczny dla dzieci i młodzieży, obecnie czasy świetności to miejsce ma już za sobą.
      Sztuka ninja narodziła się we wczesnym okresie Kamakura (1192-1333) a szczyt osiągnęła około XV wieku.
Ponieważ członkowie klanów ninja pochodzili zazwyczaj z niższych warstw społecznych, nie poświęcano im wiele miejsca w japońskiej historii. Najbardziej nasilona działalność ninja przypadła na okres Sengoku (1467-1573) i częściowo pokrywający się z nim okres Azuchi Momoyama (1568-1603), kiedy to podczas wojen między feudałami nieraz uciekano się do podstępów przy wykrywaniu planów, map czy też do usuwania nieodpowiednich ludzi. Klany trudniące się takimi zajęciami rozmieszczane były głównie w dawnych prowincjach Iga i Koga, obecnie prefektury Mie i Shiga.
       Działalność ninja zaczęła tracić na znaczeniu w drugiej połowie okresu Edo, by zniknąć naturalnie w okresie Meiji.
Strategia i taktyka ninjutsu opierała się na chińskim traktacie "Sztuka wojny". Członkowie od wczesnego dzieciństwa poddawani byli licznym treningom, które miały nauczyć ich cichego poruszania się, odporności na ból, szybkości. Od początku uczono dzieci najróżniejszych umiejętności poprzez zabawę. Gotowi do misji byli już w wieku 12-15 lat. Lojalność wobec grupy była najważniejsza, wszelkie próby zdrady lub wystąpienia przeciwko mistrzom były surowo karane. Podczas misji, w momencie odcięcia drogi ucieczki wojownik nie wahał się popełnić samobójstwa. W tym celu zawsze noszono przy sobie truciznę lub zatrutą strzałę. Ogół technik, którymi władać musiał każdy adept określany jest ninjutsu. W ich skład wchodziły techniki walki bronią, bez broni - duszenie, łamanie kości, jazda konna, pływanie, ukrywanie się, znajomość medycyny, zielarstwa, tworzenie trucizn.
Głównym celem ninja nie była walka ale doprowadzenie zadania do końca. Byli mistrzami strategii, posiadali wiedzę na temat anatomii, przyrody, czytania planów i map. Bezszelestną sztukę poruszania się trenowali od wczesnego dzieciństwa poprzez m.in. chodzenie po cienkim papierze, tak by go nie naruszyć oraz przechadzając się tysiące razy po skrzypiących podestach, by nauczyć się rozkładać ciężar ciała. Tej umiejętności najbardziej obawiali się władcy, gdy szpieg dostał się do zamku, zazwyczaj swoją misję doprowadzał do końca. Dlatego w siedzibach władz montowano tzw śpiewające podłogi, które pod naciskiem wydawały dźwięki podobne do śpiewu ptaka.
      Wyczerpujące treningi sprawiały, że ninja osiągali ponadprzeciętną sprawność fizyczną. Od dziecka szkolono również słuch, dotyk, wzrok.
Posługiwali się mieczami, które często przeszkadzały w ucieczce, dlatego chętniej używano sztyletów. Posiadali krótkie składane łuki, ale dużo chętniej stosowali rurki, z których wydmuchiwano zatrute strzałki. Najbardziej kojarzona z ninją broń to shuriken. To pociski w kształcie gwiazd, pojedynczego ostrza lub kolca. Rzucano je z bliskich odległości, czasem pokrywano trucizną. Tekagi, shuko i grabie były mocowane na dłoniach. Były to metalowe opaski z kolcami lub hakami służące głównie do wspinaczek. Ważne miejsce zajmowała broń łańcuchowa, sierp z łańcuchem lub kółko połączone długim łańcuchem z rozdwojonym ostrzem. Oprócz tego używano kijów, pałek, szpil, które kobiety upinały we włosach.
Stroje ninja, te przedstawiane w filmach czy grach mogły pojawić się około XVI wieku. Zazwyczaj ninja przyodziewał takie same ubrania jak ludzie z grupy, do której musiał przeniknąć. Twarz maskowano tkaniną i smarowano sadzą.
Kunoichi, czyli kobiety ninja, szkolone były w sztuce uwodzenia i zadowalania mężczyzn wraz z podstawowym treningiem samoobrony i używania narzędzi walki.
Kobiety musiały nauczyć się zasad etykiety i gry aktorskiej, by wcielać się w różne role. Było wiele sytuacji, do których nie nadawał się mężczyzna, wówczas wysyłano kobietę.
Historia shinobi nie posiada ugruntowanego historycznie etosu. Wielu straciło życie dla zleceń, ich imiona nie zostały nigdzie zapisane. Spadkobiercy klanów ninja prowadzą dziś normalne życie, a jedyną nicią łączącą ich z dawną przeszłością są opowieści. Dzięki nim część tej wiedzy przetrwała.
Więcej zdjęć...